این مقیاس جزء اولین مقیاس هایی است که برای افسردگی تهیه شده است، این مقیاس  توسط درمانگر اجرا می شود و با هدف ارزیابی شدت افسردگی در بیماران شکل گرفته است. نسخه اصلی HAM-D شامل 21 آیتم بود ، اما هامیلتون اعتقاد داشت که چهار آیتم پایانی(تغییرات روزانه، مسخ شخصیت علائم پارانوئید، علائم وسواس فکری عملی )نباید در نمره کلی گنجانده شود، چرا که این علایم  یا غیر معمول هستند و یا بازتاب دهنده شدت افسردگی نمی باشند. بنابراین نسخه 17 آیتمی HAM-D استانداردی برای آزمایشات بالینی شد و همچنین در طول سالها این مقیاس پرکاربردترین مقیاس در آزمایشات بالینی کنترل شده در مورد افسردگی بوده است(ما اخیرا با انجام پژوهشی مشخص نمودیم که بیش از 500 تحقیق از HAM-D استفاده نموده و آن را یک مقیاس اندازه گیری اثر بخش نامیده اند). این مقیاس همانطور که اشاره شد به صورت گسترده استفاده شده است اما با این وجود این ویژگی باعث نشده است که محققین از  محدودیت های این مقیاس چشم پوشی کنند و نسبت به بهبود آن هیچگونه تلاشی نکنند. محدودیت های اصلی نسخه 17 آیتمی HAM-D عبارتند از : 1- این پرسشنامه همه ی جنبه های اختلال افسردگی اساسی را در بر نمی گیرد به ویژه علایم اعصاب نباتی معکوس2- آیتم های موجود سازه های متفاوتی را اندازه گیری می کند(به عنوان مثال، کج خلقی و اضطراب،فقدان علاقه و نا امیدی ) و 3- کاهش وزن به حیطه  ی علایم متفاوت نسبت داده می شود

تحقیقات نشان داده است که زمان اجرای مصاحبه HAM-D به طور متوسط 12 دقیقه می باشد. اما به دلیل برخی ویژگی های افراد افسرده از جمله کندی روانی حرکتی این مدت زمان می تواند بیشتر باشد. به دلیل استفاده گسترده از این مقیاس در طول دهه های گذشته، HAM-D عمومی ترین مقیاس اندازه گیری شدت افسردگی در تاریخچه اختلال افسردگی اساسی می باشد و در بین بیشتر محققان حیطه افسردگی، بسیار شناخته شده است.